Recenzja wyd. DVD filmu

5x2 pięć razy we dwoje (2004)

Premiera najnowszego filmu François Ozona "Czas, który pozostał" zbiegła się z wydaniem na DVD "5x2" nakręconego w 2004 roku, w którym reżyser postanowił opowiedzieć historię miłosną od końca. Film o rozpadzie związku dwojga trzydziestolatków podzielił na 5 części - kluczowych momentów z życia małżonków - zaczynając od sceny u adwokata, który po rozwodzie odczytuje stronom ich prawa. Marion (Valeria Bruni Tedeschi) i Gilles (Stéphane Freiss) to dwoje ludzi nie wyróżniających się niczym szczególnym, a historia ich związku podobna jest do wielu, jakie zdarzają się w życiu i w kinie. A jednak obraz Ozona różnił się od innych tego typu produkcji. Być może sprawił to zabieg techniczny, pomysł, żeby zacząć od zakończenia, a może umiejętne wyłowienie tego, co najistotniejsze w relacji dwojga bohaterów. W "5x2" nie ma co liczyć na suspens, wszystko w tym filmie jest od początku przewidywalne i klarowne - mamy parę która do siebie nie pasuje i wiemy, że się rozstanie. Reżyser nie da nam jednak odpowiedzi, co jest przyczyną zaistniałej sytuacji. Będzie nas zwodził, tak żeby to, co najważniejsze nawet przez chwilę nie wydawało się oczywiste. Dwupłytowe wydanie DVD oprócz oryginalnego filmu "5x2" zawiera przemontowaną przez reżysera wersję zatytułowaną "2x5". Tym razem wszystko ułożone jest chronologicznie, romans rozpoczyna się od pierwszego spotkania bohaterów, zresztą w służbowych okolicznościach. Marion w luźnej, zdawkowej rozmowie zdradza, że wybiera się na urlop do Senegalu. Niestety, przyjaciółka, z którą miała spędzić wakacje w ostatniej chwili zrezygnowała, więc Marie postanawia pojechać sama i wybiera zupełnie inne miejsce. Tam spotyka Gillesa wraz z towaszyszącą mu w podróży piękną narzeczoną. Mamy więc okazję, aby porównać obie wersje i stwierdzić, która z nich bardziej trafia do wyobraźni. A może to zupełnie dwie różne historie? Warto przekonać się, jak wiele zależy od sposobu opowiadania. Jedno jest pewne, forma zmienia nieco wymowę filmu. Okazuje się, że fantazja Ozona nie ma granic, podobnie jak jego chęć eksperymentowania.